بِسْمِ ﭐللهِ ﭐلرَّحْمَنِ ﭐلرَّحِيمِ به نام خدا که رحمتش بىاندازه استو مهربانىاش همیشگى. هَلْ أَتَى عَلَى ﭐلْإِنسَانِ حِینٌ مِّنَ ﭐلدَّهْرِ لَمْ یَکُن شَیْئاً مَّذْکُوراً ﴿۱﴾ آیا بر انسان زمانى از روزگار گذشت که چیزى در خور ذکر نبود؟ «۱» إِنَّا خَلَقْنَا ﭐلْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَّبْتَلِیهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِیعاً بَصِیراً ﴿۲﴾ ما انسان را از نطفه آمیخته و مختلطى] از مواد و عناصر] آفریدیم و او را از حالتى به حالتى و شکلى به شکلى [از نطفه به علقه، از علقه به مضغه، از مضغه به استخوان تا طفلى کامل] درآوردیم، پس او را شنوا و بینا قرار دادیم. «۲» إِنَّا هَدَیْنَاهُ ﭐلسَّبِیلَ إِمَّا شَاکِراً وَإِمَّا کَفُوراً ﴿۳﴾ ما راه را به او نشان دادیم یا سپاس گزار خواهد بود یا ناسپاس. «۳» إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ سَلَاسِلَاْ وَأَغْلَالاًَ وَسَعِیراً ﴿۴﴾ ما براى کافران زنجیرها و بندها و آتش فروزان آماده کردهایم. «۴» إِنَّ ﭐلْأَبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِن کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُوراً ﴿۵﴾ همانا نیکان همواره از جامى مىنوشند که نوشیدنىاش آمیخته به کافور [آن ماده سرد و سپید و معطر] است. «۵» عَیْناً یَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ ﭐللهِ یُفَجِّرُونَهَا تَفْجِیراً ﴿۶﴾ آنجام از چشمهاى است که همواره بندگان خدا از آن مىنوشند و آن را به دلخواه‌شان هرگونه که بخواهند جارى مىنمایند. «۶» یُوفُونَ بِـﭑلنَّذْرِ وَیَخَافُونَ یَوْماً کَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیراً ﴿۷﴾ [همانان که] همواره نذرشان را وفا مىکنند، و از روزى که آسیب و گزندش گسترده است مىترسند، «۷» وَیُطْعِمُونَ ﭐلطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً ﴿۸﴾ و غذا را در عین دوست داشتنش، به مسکین و یتیم و اسیر انفاق مىکنند. «۸» إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ ﭐللهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُوراً ﴿۹﴾ [و مىگویند: [ما شما را فقط براى خشنودى خدا اطعام مىکنیم و انتظار هیچ پاداش و سپاسى را از شما نداریم. «۹» إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا یَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِیراً ﴿۱۰﴾ ما از پروردگارمان در روزى که روز عبوس و بسیار هولناکى است مىترسیم. «۱۰» فَوَقَاهُمُ ﭐللهُ شَرَّ ذَ ٰلِکَ ﭐلْیَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُوراً ﴿۱۱﴾ پس خدا نگهدار آنان از آسیب و گزند آن روز است و شادابى و شادمانى به آنان عطا مىکند. «۱۱» وَجَزَاهُم بِمَا صَبَرُواْ جَنَّةً وَحَرِیراً ﴿۱۲﴾ و آنان را براى اینکه] در برابر تکالیف دینى و حوادث روزگار] شکیبایى ورزیدند، بهشتى [عنبرسرشت] و لباسى ابریشمین پاداش مىدهد. «۱۲» مُتَّکِئِینَ فِیهَا عَلَى ﭐلْأَرَائِکِ لَا یَرَوْنَ فِیهَا شَمْساً وَلَا زَمْهَرِیراً ﴿۱۳﴾ در آنجا بر تختها تکیه مىزنند، در حالى که آفتابى [که از گرمایش ناراحت شوند] و سرمایى [که از سختىاش به زحمت افتند] نمىبینند، «۱۳» وَدَانِیَةً عَلَیْهِمْ ظِلَالُهَا وَذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِیلاًَ ﴿۱۴﴾ و سایههاى درختان به آنان نزدیک و میوههایش به آسانى در دسترس است، «۱۴» وَیُطَافُ عَلَیْهِم بِئَانِیَةٍ مِّن فِضَّةٍ وَأَکْوَابٍ کَانَتْ قَوَارِیرَا ﴿۱۵﴾ و ظرفهایى از نقره فام، و قدحهایى بلورین [که پر از غذا و نوشیدنى است] پیرامون آنان مىگردانند؛ «۱۵» قَوَارِیرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِیراً ﴿۱۶﴾ جامهایى از نقره که آنها را به اندازه مناسب اندازهگیرى کردهاند، «۱۶» وَیُسْقَوْنَ فِیهَا کَأْساً کَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِیلاًَ ﴿۱۷﴾ و در آنجا جامى که نوشیدنىاش آمیخته به زنجبیل است، به آنان مىنوشانند، «۱۷» عَیْناً فِیهَا تُسَمَّىٰ سَلْسَبِیلاًَ ﴿۱۸﴾ از چشمهاى در آنجا که «سلسبیل» نامیده شود، «۱۸» وَیَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَیْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤاً مَّنثُوراً ﴿۱۹﴾ و پیرامونشان نوجوانانى جاودانى [براى پذیرایى از آنان] مىگردند، که چون آنان را ببینى پندارى مرواریدى پراکندهاند، «۱۹» وَإِذَا رَأَیْتَ ثَمَّ رَأَیْتَ نَعِیماً وَمُلْکاً کَبِیراً ﴿۲۰﴾ و چون آنجا را ببینى، نعمتى فراوان و کشورى بزرگ بینى، «۲۰» عَالِیَهُمْ ثِیَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّواْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَاباً طَهُوراً ﴿۲۱﴾ بر اندامشان جامههایى از حریر نازک و سبز رنگ و دیباى ستبر است و با دستبندهایى از نقره آراسته شدهاند، و پروردگارشان باده طهور به آنان مىنوشاند. «۲۱» إِنَّ هَذَا کَانَ لَکُمْ جَزَاءً وَکَانَ سَعْیُکُم مَّشْکُوراً ﴿۲۲﴾ [به آنان گوید:] یقیناً این [نعمتها] پاداش شماست و تلاشتان مقبول افتاده است؛ «۲۲» إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا عَلَیْکَ ﭐلْقُرْءَانَ تَنزِیلاًَ ﴿۲۳﴾ به راستى ما قرآن را به تدریج بر تو نازل کردیم؛ «۲۳» فَـﭑصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ ءَاثِماً أَوْ کَفُوراً ﴿۲۴﴾ پس در برابر فرمان پروردگارت شکیبا باش، و از هیچ گنهکار یا کافرى از این مردم اطاعت مکن، «۲۴» وَﭐذْکُرِ ﭐسْمَ رَبِّکَ بُکْرَةً وَأَصِیلاًَ ﴿۲۵﴾ و صبح و شام نام پروردگارت را یاد کن. «۲۵» وَمِنَ ﭐللَّیْلِ فَـﭑسْجُدْ لَهُ وَسَبِّحْهُ لَیْلاًَ طَوِیلاًَ ﴿۲۶﴾ و پارهاى از شب را سر به سجده گذار، و او را در شب طولانى تسبیح گوى. «۲۶» إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ یُحِبُّونَ ﭐلْعَاجِلَةَ وَیَذَرُونَ وَرَاءَهُمْ یَوْماً ثَقِیلاًَ ﴿۲۷﴾ بىتردید اینان [که گنهکار و ناسپاساند] دنیاى زودگذر را دوست دارند [و فقط براى به دست آوردن آن مىکوشند] و روز هولناک و سختى را که پیش رو دارند وامىگذارند. «۲۷» نَحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَشَدَدْنَا أَسْرَهُمْ وَإِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِیلاًَ ﴿۲۸﴾ ما آنان را آفریدیم و مفاصلشان را [با رشتههاى اعصاب و عضلات] استوار کردیم، و هرگاه بخواهیم [آنان را نابود مىکنیم و] امثال و نظایرشان را [که مطیع و فرمانبردارند] به جاى آنان قرار مىدهیم. «۲۸» إِنَّ هَذِهِ تَذْکِرَةٌ فَمَن شَاءَ ﭐتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ سَبِیلاًَ ﴿۲۹﴾ همانا این [آیات قرآن] تذکر و هشدارى است؛ پس هر کس خواهان سعادت دنیا و آخرت است راهى به سوى پروردگارش [با تکیه بر این آیات] برگزیند، «۲۹» وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ ﭐللهُ إِنَّ ﭐللهَ کَانَ عَلِیماً حَکِیماً ﴿۳۰﴾ و تا خدا نخواهد، نخواهید خواست؛ یقیناً خدا همواره دانا و حکیم است. «۳۰» یُدْخِلُ مَن یَشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَﭐلظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَاباً أَلِیماً ﴿۳۱﴾ هر کس را بخواهد در رحمتش درآورد و براى ستمکاران عذابى دردناک آماده کرده است. «۳۱»