مؤلّف گوید: از آیات و اخبار بسیارى استفاده مىشود که مسلمان باید از دوستى با کفّار و محبّت و میل و تشبّه به ایشان اجتناب ورزد، و بر مسلک آنان سلوک نکند. قالَ اللَّه تعالى: (قَدْ کانَتْ لَکُمْ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فى اِبْرهیمَ وَالَّذینَ مَعَهُ اِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ اِنّا بُرَءآؤُ مِنْکُمْ وَ مِمّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللهِ وَ بَدا بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةُ وَالْبَغْضاءُ اَبَداً) خداى تعالى فرمود: به حقیقت براى شما در ابراهیم و کسانىکه با او بودند سرمش خوبى است، به قومشان گفتند: ما از شما بیزاریم از آنچه جز خدا مىپرستید، بین ما و شما همیشه دشمنى و کینهورزى است شیخ صدوق رحمه الله از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده: حق تعالى به سوى پیغمبرى از پیامبران خود وحى فرستاد تا به مؤمنان بگوید: لباس دشمنان مرا نپوشید، و غذاى دشمنان مرا نخورید، و بر راههاى دشمنان من مروید، که دشمنان من خواهید بود، چنانکه آنان دشمنان منند