چنانکه روایت شده: حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام پس از طلوع صبح سجده مىنمود تا هنگام ظهر شرعى، و بعد از عصر تا هنگام شام، و در حدیث دیگرى وارد شده: آن حضرت بیشتر از ده سال هر روز پس از طلوع آفتاب، تا هنگام ظهر شرعى در سجده بودند، و به سند صحیح روایت شده: حضرت رضا علیه السّلام به اندازهاى در سجود مىماند، که سنگریزه مسجد از عرق ایشان‌تر مىشد، و آن حضرت دو طرف روى خود را بر زمین مسجد مىچسباندند. در کتاب رجال کشّى آمده است که فضل به شاذان نزد ابن عمیر آمد درحالىکه در سجده بود، و سجده را بسیار طول داد، چون سر برداشت، و درباره طول سجدهاش سخن به میان آمد گفت: اگر سجده جمیل بن درّاج را مىدیدى، سجده مرا طولانى نمىشمردى، و نیز گفت: روزى نزد جمیل رفتم، او سجده را بسیار طول داد، چون سر برداشت، گفتم: سجد را طول دادید؟ گفت: اگر سجده معروف بن خرّبوذ را مىدیدى، سجده مرا آسان مىشمردى، و نیز از فضل بن شاذان روایت کرده: حسن بن على بن فضّال براى عبادت به صحرا مىرفت، سجده را به اندازهاى طول می‌داد، که پرندگان بر پشتش مىنشستند، به گمان اینکه جامهى افتادهاى است، و حیوانات وحشى در اطراف او مىچریدند و از او نمىهراسیدند و نیز روایت کرده: علىّ بن مهزیار، به هنگام طلوع آفتاب به سجده مىرفت و سر بر نمىداشت تا براى هزار نفر از برادران خود دعا مىکرد همانند آنچه که براى خود دعا کرده بود، و از کثرت طول سجده بر پیشانى او به مانند زانوى ش‌تر، پینه بود!! و نیز روایت کرده: ابن عمیر پس از نماز صبح سر به سجده شکر مىگذاشت و بر نمی‌داشت مگر هنگام ظهر. بهتر این است که سجده شکر پس از تمام تعقیبات و پیش از انجام نوافل باشد و بیشتر اصحاب گفتهاند: در نماز مغرب پس از نوافل انجام گیرد و بعضى زمان انجام آن را پیش از نوافل گفتهاند، و ظاهرا هر دو وقت خوب است ولى پیش از نوافل بجا آوردن بهتر است، چنانکه حمیرى از حضرت صاحب الزمان علیه السّلام روایت کرده و اگر هر دو را به عمل آورد، شاید بهتر باشد