این نماز اکسیر اعظم، و کبریت احمر است، و به سندهاى بسیار معتبد با فضیلت فراوان که مهمترین آن آمرزش گناهان بزرگ است-وارد شده، و بهترین زمان براى بجا آوردن آن، آغاز روز جمعه است، و آن چهار رکعت است با دو تشهد و دو سلام که در رکعت اوّل پس از سوره «حمد» سوره «زلزال» و در رکعت دوّم بعد از سوره «حمد» سوره «و العادیات» و در رکعت سوم پس از سوره «حمد» سوره «اذا جاء نصر الله و الفتح» و در رکعت چهارم بعد از سوره «حمد» یک بار سوره «قل هو الله احد» خوانده مىشود. و هر رکعت پس از تمام شدن سوره» حمد «و سورههاى یاد شده پانزده بار گفته مىشود: سُبْحَانَ اللهِ وَ الْحَمْدُ للهِ وَ لا إِلَهَ اِلّا اللهُ وَ اللهُ أَکْبَرُ پاک و منزه است خدا و ستایش تنها سزاوار اوست و خدایى جز او نیست، و او از هر صفتى بر‌تر است و در رکوع نیز همین تسبیحات ده بار، و پس از برخاستن از رکوع ده بار، و در سجده اوّل ده بار، و پس از سر برداشتن از سجده ده بار و در سجده دوم ده بار، و پس از سجده، پیش از برخاستن براى انجام رکعت دوم ده بار گفته مىشود و این ترتیب در هر چهار رکعت رعایت مىگردد، که مجموع تسبیحات به سیصد مىرسد. شیخ کلینى از ابو سعید مدائنى روایت کرده، که امام صادق علیه السّلام به من فرمود: آیا نمىخواهى ذکرى را به تو تعلیم دهم که آن را در نماز جعفر بخوانى، گفتم: آرى مىخواهم، فرمود: هنگامى که در رکعت چهارم به آخرین سجده نماز رسیدى، و از تسبیحات فارغ شدى بگو: سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ الْوَقَارَ سُبْحَانَ مَنْ تَعَطَّفَ بِالْمَجْدِ وَ تَکَرَّمَ بِهِ سُبْحَانَ مَنْ لا یَنْبَغِی التَّسْبِیحُ اِلّا لَهُ سُبْحَانَ مَنْ أَحْصَى کُلَّ شَیْءٍ عِلْمُهُ سُبْحَانَ ذِی الْمَنِّ وَ النِّعَمِ سُبْحَانَ ذِی الْقُدْرَةِ وَ الْکَرَمِ اللهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِکَ وَ مُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ کِتَابِکَ وَ اسْمِکَ الْأَعْظَمِ وَ کَلِمَاتِکَ التَّامَّةِ الَّتِی تَمَّتْ صِدْقا وَ عَدْلا صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ وَ افْعَلْ بِی کَذَا وَ کَذَا پاک و منزه است آنکه لباس عزت و وقار به بر دارد، پاک و منزه است آنکه به بزرگى مهر ورزد، و به آن گرامى باشد، پاک و منزه است آنکه پاکى جز براى او سزاوار نیست. پاک و منزه است آنکه دانشش هر چیز را بر شمارد، پاک و منزه است آن سرچشمه فضل و بخشش، پاک و منزه است آن داراى قدرت و کرم. خدایا از تو خواستارم به حق بندها و گرهگاههاى شکوه عرشت، و به حق نهایت مهرت که در کتابت آوردى، و نام بزرگت و کلمات بىعیب و نقصت که در راستى و عدالت بس کمال یافتهاند، بر محمّد و خاندانش درود فرست و با من چنین و چنان کن و بجاى کلمه «کذا و کذا» حاجات خود را از خدا درخواست کند. شیخ طوسى و سیّد ابن طاووس از مفضل بن عمر، روایت کردهاند که گفت: روزى امام صادق علیه السّلام را دیدم که نماز جعفر بجا آوردند و پس از نماز دستها را بلند نمودند، این دعا را خواندند: «یا ربّ یا ربّ» به اندازهاى که یک نفس اجازه دهد، «یا ربّاه یا ربّاه» به قدر یک نفس، «ربّ ربّ» به اندازه یک نفس، «یا الله یا الله» باز هم به قدر یک نفس، «یا حىّ یا حىّ» همپاى یک نفس، «یا رحیم یا رحیم» باز هم به اندازه یک نفس، «یا رحمن یا رحمن» هفت بار، «یا ارحم الرّاحمین» هفت بار، سپس این دعا را خواندند: اللهُمَّ إِنِّی أَفْتَتِحُ الْقَوْلَ بِحَمْدِکَ وَ أَنْطِقُ بِالثَّنَاءِ عَلَیْکَ وَ أُمَجِّدُکَ وَ لا غَایَةَ لِمَدْحِکَ وَ أُثْنِی عَلَیْکَ وَ مَنْ یَبْلُغُ غَایَةَ ثَنَائِکَ وَ أَمَدَ مَجْدِکَ وَ أَنَّى لِخَلِیقَتِکَ کُنْهُ مَعْرِفَةِ مَجْدِکَ وَ أَیَّ زَمَنٍ لَمْ تَکُنْ مَمْدُوحا بِفَضْلِکَ مَوْصُوفا بِمَجْدِکَ عَوَّادا عَلَى الْمُذْنِبِینَ بِحِلْمِکَ تَخَلَّفَ سُکَّانُ أَرْضِکَ عَنْ طَاعَتِکَ فَکُنْتَ عَلَیْهِمْ عَطُوفا بِجُودِکَ جَوَادا بِفَضْلِکَ عَوَّادا بِکَرَمِکَ یَا لا إِلَهَ اِلّا أَنْتَ الْمَنَّانُ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِکْرَامِ. خدایا! سخنم را با ستایش تو آغاز مىکنم، و با ثناى تو گویا مىشوم و تو را به بزرگى مىستایم، درحالىکه ستایشت را پایانى نیست، و تو را سپاس مىگیرم و کیست آنکه به نهایت سپاست و بلنداى بزرگىات برسد؟ آفریدگانت را چه رسد که به شناخت رژفاى عظمت تو دست یابد، چه زمانى بوده که به فضل و بخششت ستوده و به عظمت موصوف نبودى، کدامین زمان بوده که با بردبارى خویش پیاپى از گنهکاران درنگذشته باشى؟! ساکنان زینت از فرمانبردارى تو سرپیچى کردند، ولى تو با بخشش خویش بر آنان مهر ورزیدى، به فضل خود به آنان بخشیدى و به کرامت پىدرپى به آنان روى کردى، اى که معبودى جز تو نیست، بخشایشگرى که داراى شوکت و کرامتى پس حضرت فرمود: اى مفضّل هرگاه تو را حاجت ضرورى پیش آید نماز جعفر را بخوان، و این دعا را قرائت کن، و حاجتت را از خدا بخواه، که به خواست خدا برآورده مىشود. مؤلف گوید: شیخ طوسى براى برآوردهشدن حاجت از امام صادق علیه السّلام روایت کرده: روزهاى چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه را روزه بدار، و چون روز پنجشنبه به آخر رسد به ده مسکین، هر مسکینى یک مدّ [به مقدار تقریبى ۱۰ سیر] طعام صدقه بده. و در آغاز روز جمعه غسل کن و به محراب برو و نماز جناب جعفر را، بخوان، آنگاه زانوها را برهنه ساز و بر زمین بگذار و بگو: یَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمِیلَ وَ سَتَرَ [عَلَیَ] الْقَبِیحَ یَا مَنْ لَمْ یُؤَاخِذْ بِالْجَرِیرَةِ وَ لَمْ یَهْتِکِ السِّتْرَ یَا عَظِیمَ الْعَفْوِ یَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالرَّحْمَةِ یَا صَاحِبَ کُلِّ نَجْوَى وَ مُنْتَهَى کُلِّ شَکْوَى یَا مُقِیلَ الْعَثَرَاتِ یَا کَرِیمَ الصَّفْحِ یَا عَظِیمَ الْمَنِّ یَا مُبْتَدِئا بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا یَا رَبَّاهْ یَا رَبَّاهْ یَا رَبَّاهْ، آنکه زیبایى را آشکار سازى و زشتى را بپوشانى، از آنکه بندگان را بر خطایشان سرزنش نکنى و پرده حرمتشان را ندرى اى بزرگ در بخشش و نیکو در گذشت، اى که آمرزگارىات فراگیر، و دستانت به مهر گشاده است، اى شنواى هر راز و نجومى و سرانجام هر دادخواهى، از که از لغزشها درگذرى، اى بزرگوار در چشمپوشى و گذشت، اى بزرگ بخشایشگر اى آغازگر نعمتها پیش از شایستگى بندگان [اى پروردگار] ده مرتبه، یا الله یا الله یا الله [اى خدا] ده مرتبه، یا سداه یا سیداه [اى سرور] ده مرتبه، «یا مولایاه، یا مولایاه» [اى مولا] ده مرتبه، «یا رجاءاه» [اى امید] ده مرتبه، «یا غیاثاه» [اى پناه] ده مرتبه «یا غایة رغبتاه» [اى نهایت رغبت] ده مرتبه، «یا رحمن» [اى بخشاینده] ده مرتبه، «یا رحیم» [اى مهربان] ده مرتبه، «یا معطى الخیرات» [اى عطابخش] ده مرتبه و صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ کَثِیرا طَیِّبا کَأَفْضَلِ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ درود فراوان و پاکیزه بر محمّد و خاندان محمّد فرست، همچون بهترین درودها که بر بندهاى از بندگان خود فرستى ده مرتبه و حاجت خود را بطلب. مؤلف گوید: درباره روزه این سه روز و بجا آوردن دو رکعت نماز مستحب به هنگام ظهر روز جمعه، براى برآورده شدن حاجت، روایات بسیارى وارد شده