و سزاوار است وقتى حالت مرگ مىرسد، باطن قدمهاى محتضر را رو به قبله کنند، و نزد او کسى باشد که سوره یس و صافات بخواند، و ذکر خدا کند، و او را به گفتن شهادتین، و اقرار به یکیک امامان تلقین نماید، و کلمات فرج را تلقین او کند: لا اِلهَ اِلّا اللهُ الْحَلیمُ الْکَریمُ لا اِلهَ اِلّا اللهُ الْعَلِىُّ الْعَظیمُ سُبْحانَ اللهِ رَبِّ السَّمواتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الاَْرَضینَ السَّبْعِ وَ ما فیهِنَّ وَ ما بَیْنَهُنَّ وَ ما تَحْتَهُنَّ وَ رَبِّ الْعَرشِ الْعَظیمِ وَالْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعالَمینَ وَالصَّلوةُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّیِبینَ معبودى جز خدا نیست، خداى بردبار کریم، معبودى جز خدا نیست خداى بر‌تر بزرگ، منزّه است خدا، پروردگار آسمانهاى هفتگانه، و زمینهاى هفتگانه، و آنچه در آنها و بین آنها، و زیر آنهاست، و پروردگار عرش بزرگ، و ستایش خداى را پروردگار جهانیان، و درود بر محمّد و خاندان پاکش و نزد محتضر جنب و حایض حاضر نشود