به راستى از رسول خدا صلّى الله علیه و آله و سلّم روایت شده: هرکه هنگام مرگ خویش وصیّتش را نیکو نکند، نشانه نقص در عقل و مروّت اوست. عرضه داشتند: ان وصیّت نیکو چگونه است؟ فرمود: چون مرگ او برسد، و مردم نزد او جمع شوند بگوید: اَللّهُمَّ فاطِرَ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ عالِمَ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ الرَّحْمنَ الرَّحیمَ اِنّى اَعْهَدُ اِلَیْکَ اَنّى اَشْهَدُ اَنْ لااِلهَ اِلّااللهُ وَحْدَهُ لاشَریکَ لَهُ وَاَنَّ مُحَمَّداً صَلَى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ اَنَّ السّاعَةَ آتِیَةٌ لارَیْبَ فیها وَ اَنَّ اللهَ یَبْعَثُ مَنْ فِى الْقُبُورِ وَ اَنَّ الْحِسابَ حَقُّ وَ اَنَّ الْجَنَّةَ حَقُّ وَ اَنَّ ما وُعِدَ فیها مِنَ النَّعیمِ مِنَ الْمَاْکَلِ وَ الْمَشْرَبِ وَ النِّکاحِ حَقُّ وَ اَنَّ النّارَ حَقُّ وَ اَنَّ الاْیمانَ حَقُّ وَ اَنَّ الدّینَ کَما وَصَفَ خدایا آفریننده آسمانها و زمین، داناى پنهان و عیان، بخشنده و مهربان، من با تو عهد مىکنم، به حق گواهى مىدهم که معبودى جز خدا نیست، یگانه است، شریکى ندارد، و اینکه محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) بنده و فرستاده اوست، و قیامت آمدنى است، شکى در ان نیست، و خدا هرکه را در قبور هستند. برمىانگیزد، و همانا حسابرسى اعملا و بهشت حق است، و آنچه در آن از نعمتها و خواراکیها، و آشامیدنىها، و ازدواج وعده داده شده حق است، و آتش حق است، و ایمان حق است. و دین چنانکه وصف کرده وَ اَنَّ الاِْسْلامَ کَما شَرَعَ وَ اَنَّ الْقَوْلَ کَما قالَ وَ اَنَّ الْقُرآنَ کَما اَنْزَلَ وَ اَنَّ اللهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبینُ وَ اَنّى اَعْهَدُ اِلَیْکَ فى دارِ الدُّنْیا اَنّى رَضیتُ بِکَ رَبّاً وَ بِاْلاِسْلامِ دیناً وَ بِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ نَبِیّاً وَ بِعَلِی وَلِیّاً وَ بِالْقُرْآنِ کِتاباً وَ اَنَّ اَهْلَ بَیْتِ نَبِّیِّکَ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ اَئِمِّتى اَللّهُمَّ اَنْتَ ثِقَتى عِنْدَ شِدَّتى وَ رَجائى عِنْدَ کُرْبَتى وَ عُدَّتى عِنْدَ الاُمُورِ الَّتى تَنْزِلُ بى وَ اَنْتَ وَلِیّى فى نِعْمَتى وَ اِلهى وَ اِلهُ آبائى صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ لاتَکِلْنى اِلى نَفْسى طَرْفَةَ عَیْنٍ اَبَداً وَ انِسْ فى قَبْرى وَحْشَتى وَاجْعَلْ لى عِنْدَکَ عَهْدَاً یَوْمَ اَلْقاکَ مَنْشُوراً و اسلام چنانکه تشریح فرموده، و گفتار چنانکه گفت، و قران چنانچه نازل کرد، و خداى حق روشنگر است، و من در خانه دنیا با تو عهد مىکنم که من راضى شدم به تو به اینکه پروردگارم هستى و به اسلام براى دین، و به محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) براى پیامبرى، و به على براى ولایت، و به قرآن به عنوان کتاب، و اینکه اهل بیت پیامبرت (بر او بر خاندانش درود) امامان من هستند، خدایا تو مرود اطمینان منى هنگام سختى، و امید منى به‌گاه گرفتارى، و ذخیره منى در کارهایى که برایم پیش آید، و تو سرپرست منى در نعمتم، و معبود من و پدران منى، بر محمّد و خاندانش درود فرست، و هرگز چشم برهم نهادنى مرا به خود وا مگذار، و در قبر وحشتم را برطرف کنى، و برایم در پیش خود پیمانى گسترده قرار ده روزى که تو را ملاقات مىکنم این عهد می‌ّت است در روزى که به حاجت خود وصیّت مىکند، و وصیت بر هر مسلمانى حق است. حضرت صادق علیه السّلام فرمود: تصدیق این معنا در گفتار خداى تبارک و تعالى در سوره مریم آمده است: مالک نمىشوند شفاعت را، مگر کسىکه نزد خداى بخشنده پیمان گرفته باشد. و این همان پیمان است. رسول خدا صلّى الله علیه و آله و سلّم به امیر مؤمنان علیه السّلام فرمود: آن را بیاموز و به اهل بیت و شیعه خود آموزش ده، که آن را جبرئیل به من آموخت