مولّف گوید: ما در «مفاتیح» در ضمن اعمال مسجد کوفه، و مسجد زید، بعضى دعاها را نقل کردیم که در سجده خوانده مىشود. و شیخ طوسى در کتاب «مصباح المتهجّد» در ذکر سجده شکر فرمود: مستحبّ است براى برادران خود، در سجده دعا کند و بگوید: اَللّهُمَّ رَبَّ الْفَجْرِ وَاللَّیالِى الْعَشْرِ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ وَاللَّیْلِ اِذا یَسْرِ وَرَبَّ کُلِّ شَىْءٍ وَاِلهَ کُلِّ شَىْءٍ وَ خالِقَ کُلِّ شَىْءٍ وَمَلیکَ کُلِّ شَىْءٍ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَافْعَلْ بى وَبِفُلانٍ وَفُلانٍ ما اَنْتَ اَهْلُهُ وَلا تَفْعَلْ بِنا ما نَحْنُ اَهْلُهُ فَاِنَّکَ اَهْلُ التَّقْوى وَاَهْلُ الْمَغْفِرَةِ اى پروردگار بامداد، و شبهاى دهگانه، و پروردگار جفت و تک، و شب هنگامى که مىگذرد، و پروردگارم هر چیز، و معبود هر چیز، و آفریننده هر چیز، و پادشاه هر چیز، بر محمّد و خاندانش درود فرست، و با من و فلان و فلان آنچه شایسته آنى انجام ده، و نسبت به ما آنچه سزاوار آن هستیم انجام مده، به درستى که تو اهل تقوا و آمرزشى چون سر از سجده برداشتى، دست خود را بر موضع سجود خود مىمالى، و از طرف چپ صورت به صورت مىکشى، آنگاه به پیشانى، سپس سه مرتبه به جانب راست، و در هر مرتبه مىگویى: اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ عالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهادَةِ الرَّحْمنُ الرَّحیمُ اَللّهُمَّ اَذْهِبْ عَنِّى الْهَمَّ وَالْحَزَنَ وَالْغِیَرَ وَالْفِتَنَ ما ظَهَرَ مِنْها وَما بَطَنَ خدایا تو را ستایش، معبودى جز تو نیست، داناى نهان و آشکار، بخشنده و مهربان، خدایا اندوه درون و غم و دگرگونیها و فتنهها آنچه آشکار شد و آنچه نهان گشت را از من برطرف کن